De oudste dochter heeft een tussenjaar en reist rond in Azië. We krijgen de prachtigste foto's via Polarsteps uit Thailand, Laos, Cambodja en nu Vietnam. Het was aanleiding om de presentatiedia's van mijn stage in Sri Lanka op te zoeken en door de scanner te halen.
Voor wie het leuk vindt; ik heb er een google-foto-album van gemaakt. Waar blijft de tijd... wat was het leerzaam... wat is er veel veranderd...
Met mijn lengte (168 cm) was ik een reus in Sri Lanka en ik ben natuurlijk wit. Gênant om te ervaren hoe je dan automatisch bovenaan in de hiërarchie staat. Iedereen was aardig, voorkomend, beleefd, gastvrij, behulpzaam en wilde vrienden worden. De bezem werd uit mijn handen gegrist, vegen behoorde ik niet te doen. Geen enkele keer ben ik vrouwonvriendelijk bejegend of heb ik me onveilig gevoeld. Hoe anders was ik dat gewend in Delft als tengere studente met een Limburgs accent.
Geen televisie, geen telefoon, geen computer, geen uitgaansleven, geen junkfood, met de handen eten, zes dagen per week werken, contact met het thuisfront via brieven. Ik vond het karige leven heerlijk.
Zonder deze stage had ik nooit een verkleedklerencollectie kunnen laten maken in Bangladesh. Mensen hebben hooguit 2-3 jaar lagere school gehad en kunnen geen aanzicht-, maat- of constructietekeningen lezen, het vergt een andere manier van ontwerpen aanleveren.
Terug in Nederland lieten boeren melk in de riolering lopen, werd de WC doorgetrokken met drinkwater...En zag ik de keerzijde van onze welvaartstaat: Verspilling, uitbuiting, overaanbod, overconsumptie, bureaucratie met haar bullshitbanen, verveling, hebzucht en bovenal ontevredenheid.